Fear and loathing in europe.

Porno kijken zonder geluid is als eten zonder smaak. Het kan wel, maar je mist de essentiële onderdelen die het aangenaam maken. Ik lig op het middelste bed in een slaapcoupé in een trein van Amsterdam naar Praag en heb al zeker twee dagen niet geslapen en voel me opgewonden. Geil. Ik krijg dat altijd van speed. Wat begint als een middel om wakker te blijven, wordt een obsessie om zoveel mogelijk te gebruiken, waarna het meestal eindigt in een 20 uur durende masturbatiesessie. Ik lig al met mijn hele naakte onderlijf onder de dunne dekens die ik voor een klein fortuin heb moeten huren en test met het op en af doen van mijn koptelefoon wat wel en niet hoorbaar is voor mijn reisgenoten. Een beetje man had de rest uitgenodigd voor een mega-orgie die men voor de rest van hun leven met weemoed zou herinneren. Een feest der lusten voor eenieder die aanwezig was. Ik had dat ook kunnen doen. Er is echter een klein probleem. Speed zorgt ervoor dat de lul niet stijf kan worden, het is een puur biologisch fenomeen. Alle bloed is eruit gekropen en wat je overhoudt is een in elkaar gekrompen stukje vel dat meer op een clitoris lijkt dan het trots van menig man. Je hebt wel het verlangen om zelfs de minst knappe meid van de klas te neuken, alleen het lichaam werkt niet mee. De hormonen vliegen als een groepje ADHD'ers in een achtbaan door je lijf en het enige wat je wil en kan is jezelf onderdompelen in vleselijk genot. Het resultaat is dat je minimaal tien uur achter elkaar als een gek aan een lul trekt die in winterslaap is. Je krijgt orgasme na orgasme zonder dat je ejaculeert, de porno dient hierbij als brandstof. Naast de drank, sigaretten en poeder natuurlijk. Op de laagste stand kan ik het gekreun nog net horen en is het zo goed als onhoorbaar voor de rest. Ik rek mijn arm met de peperdure draadloze JBL buiten mijn bed en hoor duidelijk niets. Als de trein tot stilstand komt, moet ik natuurlijk wel direct stoppen. Ik baal ervan dat ik geen stick heb meegenomen met een terabyte aan geile wijven. Nu verbruik ik waarschijnlijk binnen een paar uur al mijn MB's voor de rest van de maand en moet ik weer bijkopen. Voor ik begin, besluit ik voor de laatste keer weer naar het toilet te gaan en een nakkie te nemen met een slok Gentleman Jack en Red Bull Light. Ik kruip uit mijn bed en verlaat de coupé zonder geluid te maken. Terwijl ik de gang doorloop, nader ik de deur die leidt naar het volgende treindeel. Het is een zware, stalen schuifdeur die altijd een uitdaging lijkt te vormen. Met een diepe zucht plaats ik mijn hand op de koude metalen greep en duw met al mijn kracht. De deur kraakt luid en beweegt tergend langzaam open, als weerstand biedend tegen mijn pogingen. Het geluid voelt storend luid in de stille nacht, alsof ik een ongeschreven regel overtreed door de rust te verstoren.

Eenmaal de deur voorbij, betreed ik de tussenruimte, een smalle, metalen corridor die de treinwagons met elkaar verbindt. De vloer voelt onstabiel en flexibel onder mijn voeten, en met elke beweging van de trein schudt en wiebelt deze overgangsruimte. Het geluid van metaal op metaal vult de lucht terwijl de wagons lichtjes tegen elkaar botsen en schuren. Het altijd aanwezige geratel van verbindingen en bouten die hun werk doen, versterkt mijn angst.

Iets aan deze tussenruimte jaagt me angst aan. Misschien is het de manier waarop de vloer vibreert of het idee van hangen tussen twee massieve, zich voortbewegende delen van een trein. Elk moment hier voelt als een tikkende klok, een herinnering aan de fysieke krachten die op de trein inwerken. De gedachte alleen al dat ik mij in deze fragiele verbinding bevind, zorgt voor een beklemmend gevoel in mijn borst. Met een haastige stap en een laatste, dwingende duw tegen de volgende deur, laat ik de ongemakkelijke tussenruimte achter me en stap ik het volgende treindeel binnen. Hier hervind ik een moment van verlichting, blij om terug te zijn op vaste grond.

Twee wagons verder heb ik eindelijk mijn bestemming bereikt. Het toilet lonkt naar me als een goedkope hoer langs de kant van de weg. Goedkoop, vies, maar bruikbaar voor een zeer korte periode, waarna je altijd met een viezer gevoel de plek van misdaad verliet. Opgelucht, maar ook met een subtiele angst dat je een soa hebt opgelopen.

De kleine ruimte van het treintoilet omhult me als een krappe, ijzeren cocon, nauwelijks verlicht door een zwak, flikkerend lampje dat elke paar seconden dreigt uit te gaan. De muren zijn bekleed met versleten plastic panelen, die ooit wit waren maar nu vergeeld door de jaren van reizigers die hier hun toevlucht zochten. Een constante, lichte trilling loopt door de vloer en muren, een herinnering aan de onophoudelijke beweging van de trein. Tegenover de deur bevindt zich een klein, roestig wasbakje met een kraan die lekt, druppel voor druppel, een hypnotiserend ritme creërend dat samensmelt met het monotone geratel van de trein op de rails. Naast de wasbak hangt een spiegel, zo erg bekrast en beslagen dat mijn reflectie niet meer is dan een vage schim. Het toilet zelf is een oud porseleinen model, de zitting bezaaid met krassen en enkele onuitwisbare vlekken—stille getuigen van de duizenden reizigers die deze kleine ruimte voor mij hebben gebruikt. In de hoek staat een kleine prullenbak, overvol met gebruikte tissues en lege flessen, die een subtiele maar onmiskenbare geur van verwaarlozing uitstraalt. 'Eindelijk, thuis!'

Zoals zovele mensen verlangen naar grenzeloze rijkdom waarbij ze zich geen zorgen hoeven te maken over of ze hun huur of hypotheek kunnen betalen. Hun kinderen een zorgeloos toekomst kunnen bieden en iedere materiele wens kunnen vervullen. Zo verlang ik naar een partner die bij me past. In beide gevallen weten we onbewust dat het een illusie is die we nastreven. Niemand past bij me en ik moet dit leren accepteren. Natuurlijk heb ik kandidaten waar ik stiekem naar verlang, die ik volg op sociale media. Maar zelfs bij hen weet ik dat de gedachte aan samen met hen beter aanvoelt dan werkelijk waar samen met hen te zijn.

Ik kijk naar je profielfoto en zie dat je nog steeds bij dezelfde man bent. Je zit samen met hem in zijn auto en houdt zijn arm liefdevol vast. Jullie glimlachen en poseren als een liefdevol koppel voor de foto. Een tijdje dacht ik dat je relatie was stukgelopen omdat dit meestal na een jaar of zo gebeurt, en ik alleen maar foto's van jouzelf zag. Nu zie ik dat je nog steeds gelukkig samen bent. Je bent bijna jarig en verlangt waarschijnlijk naar een paar armen om je heen op die dag. Ik zit vandaag op mijn vijftigste verjaardag naar jou te staren en voel me verlaten. Als een kind dat achtergelaten is bij een tankstation omdat het zichzelf was. Ik verlang iedere dag naar je en ik ken je niet eens echt. Ik dwing mezelf om voor even WhatsApp te de-installeren zodat ik niet in staat ben naar je foto te kijken. Ik weet dat je ieder moment dat ik naar je kijk voelt. Dus dat is ook niet eerlijk van mij naar jou toe. Is er dan niemand die van mij houdt om wie ik ben? Ach ja, ten minste heb ik Riley Reed, Violet Myers, Skylar Vox en mijn vrienden bij Teamskeet nog.

De pot is veel te klein voor mijn grote kont en toch zit ik hier op mijn gemak. Ik vis het droge zakje pep uit mijn broekzak en leg er behoorlijke dikke lijn neer op de foto van Dixie Belle die geniet van een twintig cm lange lul die in haar gezicht klaarkomt. De slierten sperma glinsteren in haar wimpers en het lijkt alsof ze knipoogt naar mij. Ik hang de suifbuis, gemaakt van een stukje karton, boven de witte lijn die ruikt naar industriële schoonmaakmiddelen en zuig zoveel mogelijk in één keer op. Dit is lastig omdat ik verkouden ben. Is er iets fijners dan de warme huid van je geliefde tegen je aan te voelen? Bijna voel ik de brandende wangen van Dixie door het scherm tegen mijn neus. Het is echter de pep die me raakt. Koud, kil en onpersoonlijk. Ik maak mijn neus schoon en terwijl ik opsta merk ik dat ik geen zin heb om terug te gaan naar mijn bed in ons coupe. Er is maar een manier om me enigszins goed te voelen en dat is door alles op te schrijven. Niemand leest mijn teksten, dit geeft me de mogenlijkheid alles op te schrijven wat ik wens in mijn reis blog. De blog heeft als titel 'Fear and loathing in Europe' en is duidelijk geïnspireerd door het meesterwerk van Hunter S Thompson. En nu is het perfect om mijn missiestatement te maken.

02-05-2024

De gedachtenpolitie

Er komt een dag dat ik mijn woorden alleen op papier kan zetten, omdat ze anders direct verwijderd zullen worden van mijn laptop of telefoon of zelfs uit mijn hoofd. Mensen snappen mijn gevoel voor humor al niet, laat staan kunstmatige intelligentie. En als je zegt dat ik niet belangrijk genoeg ben om gecensureerd te worden, snap je niet dat het allemaal automatisch zal gebeuren, zonder dat iemand ernaar hoeft te kijken. Vanochtend werd een bericht van mij geweigerd omdat ik suggereerde dat ik belangrijke beslissingen maak aan de hand van koffiebonen die ik op de tafel gooi. ChatGPT noemde het coffeomancy en ik kreeg meteen een waarschuwing toen ik de term en uitleg ervan op Instagram gebruikte. Als ik vaker dit soort dingen op het internet verspreid, wordt mijn account beperkt. Hoe kan ik dan de tientallen mensen bereiken die af en toe naar een plaatje van mij kijken? En als de gedachtenpolitie eraan komt kan ik het wel vergeten om ooit nog een goed boek of script te schrijven. Niemand leest mijn teksten, dat geeft mij de mogelijkheid alles op te schrijven wat ik maar wil. Geen zelfcensuur kan mij tegenhouden walgelijk en wonderschoon te zijn. Dit zijn de avonturen van twee bijzondere figuren die door Europa trekken om zichzelf te verliezen en te ontdekken. Europa en de wereld staat in de fik. En het einde is in zicht voor ons avontuur op aarde. Laten we het afsluiten met een groot avontuur vol fouten en drama's om de stilte op te vullen van ongeloof hoe we het zo verkloot hebben voor de komende generaties. Noem het fear and loathin in europa of dansen op een brandende en afgedankte planeet.